BN KALAH PILIHANRAYA

Assalamualaikum,

Oleh kerana BN mengisytiharkan calon calon mereka untuk tiga pilihanraya kecil yang akan datang ini serentak, maka mereka telah menjangkakan sesuatu.

Mereka kalah ketiga tiga pilihanraya kecil yang akan datang ini serentak.

ONE MALAYSIA?

Assalamualaikum,

Semasa terdengar siaran langsung BN mengisytiharkan Ismail Safian sebagai calon BN di Bukit Gantang, ada beberapa perkara yang mengetuk hotak saya.

Pertama: Program tersebut adalah jelas program BN. Tetapi disiarkan secara langsung oleh TV1, iaitu stesyen TV yang dibiayai oleh negara. Ini adalah salah guna kuasa. Majlis mengisytihar calon BN adalah majlis persendirian BN, dan bukan majlis negara. Mengapa stesyen tv biayaan negara dipaksa membuat liputan langsung untuk BN? Adakah tv1 kepunyaan BN?

Kalau bukan kepunyaan BN, itu adalah salah guna kuasa. Kalau banyak pihak disiasat dan didakwa atas alasan slah guna kuasa, maka mengapa yang ini tidak? Adakah ini double standard? atau triple standard? Atau quadraple standar? atau berrapel rapel standard?

Perhatikan nanti semasa perhimpunan agung UMNO, adakah stesyen tv milik negara dipaksa membuat liputan siang malam pagi petang untuk UMNO? secara percuma?

Kedua: dalam pilhanan raya parlimen Kuala Terengganu Najib juga yang mengisytiharkan calon BN. Mereka kalah.

Dalam pilihanraya kecil parlimen Bukit Gantang juga sama. Meraka kalah!

Ketiga: Najib cuba mempromosikan satu slogan untuk Malaysia. One Malaysia

Benda bengap apa tu?

KELANTAN CEMERLANG

Assalamualaikum,

Utusan Malaysia hari ini menyiarkan kartun harian mereka seperti tertera. Menceritakan betapa ta'jub dan terpesona dan ternganga mulut mereka apabila seorang pelajar perempuan dari Kelantan mendapat 20A dalam peperiksaan SPM yang keputusannya dikeluarkan semalam.


Siap dengan tabik, siap dengan salut dan siap dengan ampu ampuan.

Apa yang mereka tidak sebut ialah pelajar cemerlang tersebut berasal dari Kelantan. Menjalani pembelajaran di Kelantan, sebuah negeri yang sekian lama diperintah oleh PAS, dan sebuah negeri yang sekian lama dikutuk, diherdik serta dihamput oleh UMNO dan BN.

Kalau dengan segala kekangan, tiada dana pelaburan yang datang mencurah, tiada lebuhraya pantai timur seolah rakyat Kelantan tidak bayar cukai jalan kenderaan dan tidak bayar income tax, masih lagi negeri tersebut excell, bayangkan sekiranya segala pembulian terhadap Kelantan itu dihentikan.


Kelantan akan menyinar cemerlang, gemilang, terbilang tetapi tidak temberang, dan tidak rampas kuasa cara katak menyeberang.

TAHNIAH SRIKANDI KELANTAN 20 A SPM!

Assalamualaikum,

KOTA BHARU, 12 Mac (Hrkh) - Pelajar Maahad Muhammadi Perempuan, Nik Normadiha Nik Mohamad Kamal, 18 mendapat 20A (19A1, 1A2) dipercayai pelajar terbaik SPM 2008 peringkat kebangsaan

Anak nelayan dari Kampunug Sabak, Pengkalan Chepa menerima slip keputusan tersebut daripada anggota Exco kerajaan negeri, Ustaz Mohd Amar Abdullah di sekolah tersebut hari ini.

Tahniah.

Lepas ini tak ada lagi rekod pencapaian SPM untuk dipecahkan.

KATA AKAL & KATA NALURI

Assalmualaikum,

DS Ir Nizar mohon merafak sembah mengadap sultan Perak. kata akal, tidak mungkin Sultan Perak mahu lagi mencemar duli memperkenan permohonan tersebut.

Kata naluri, sekiranya ingin melihat kemelut selesai secara berhemah, perkenan permohonan dan bubar DUN.


Tetapi yang itu berada di galaksi lain.

Sangat jauh!

IMBASAN SI KADOK YANG DERHAKA

Assalamualaikum,

Ini adalah sesuatu yang biasa bagi UMNO. Kalau mereka yang buat, semuanya betul, semuanya diampun semuanya mengikut peraturan.

Kalau orang yang melawan UMNO buat, itu derhaka namanya. Itu perpecahan namanya.

Yang melawan UMNO, kalau mengambil rakan daripada non Melayu, maka itu adalah menggadaikan maruah. Itu Pak Kadok, menang sorak, kampung tergadai.

Sedangkan Pak Kadok, Mak Kadok, Anak Kadok, Cucu Kadok dan Zuriat Kadok itu adalah UMNO.

Tak caya bacalah di bawah ni!

Rang Undang-Undang Akta Perlembagaan (Pindaan) 1993

Penyampai: DATO’ SERI DR. MAHATHIR BIN MOHAMAD
Tajuk: SEMASA MEMBENTANGKAN RANG UNDANG-UNDANG AKTA PERLEMBAGAAN (PINDAAN) 1993
Lokasi: DEWAN RAKYAT, KUALA LUMPUR
Tarikh: 18-01-1993

Tuan Yang di-Pertua, Saya mohon mencadangkan iaitu Rang Undang-Undang bernama Suatu Akta untuk meminda Perlembagaan dibacakan kali yang kedua sekarang.Tuan Yang di-Pertua, Izinkan saya memperkenal dan mengulas Akta yang telah saya sebutkan tadi.

2. Ketika negara menuntut kemerdekaan, pemimpin-pemimpin negara yang telah mendapat kemenangan besar dan sokongan padu dalam Pilihanraya Umum tahun 1955 telah membuat pilihan supaya sistem pemerintahan di negara ini ialah sistem Demokrasi Berparlimen atau `Parliamentary Democracy` dan Raja Berperlembagaan atau `Constitutional Monarchy`.

3. Sistem ini dipilih kerana semasa negeri-negeri Melayu diperintah melalui sistem feudal dengan kuasa di tangan Raja, negeri-negeri Melayu adalah begitu lemah dan pentadbirannya berada dalam keadaan kucar-kacir. Negeri- negeri ini tidak dapat menentukan keamanan dan menguatkuasakan undang-undang. Akibatnya negeri-negeri ini terpaksa meletakkan diri di bawah naungan kuasa-kuasa asing seperti Cina, Siam dan Barat. Akhirnya semua negeri Melayu ditakluki oleh British dan diperintah sebagai tanah jajahan British melalui perjanjian di antara Raja-Raja yang memerintah dengan pihak Kerajaan British.

4. Selepas Perang Dunia Kedua, Raja-Raja Melayu berharap apabila British mentadbir semula kedudukan mereka sebagai Raja yang berada di bawah nasihat pegawai-pegawai British akan dikembalikan. Negeri-negeri Melayu akan sekali lagi diperintah oleh British walaupun tidak seperti Singapura, Pulau Pinang dan Melaka, di mana British berkuasa penuh.

5. Bagi majoriti rakyat Melayu negeri-negeri Semenanjung, mereka juga bersedia menerima pemerintahan di mana keMelayuan negeri-negeri Melayu diakui oleh British, walaupun pentadbiran dikuasai hampir sepenuhnya oleh British. Namun ada pendapat di kalangan sebilangan orang Melayu bahawa negeri-negeri Melayu sepatutnya dibebaskan daripada pemerintahan kolonial British sama sekali.

6. Orang Melayu hanya sedar akan kemungkinan mereka diketepikan dan menjadi pengemis di negeri mereka sendiri apabila Raja-Raja Melayu tunduk kepada ugutan MacMichael dan menandatangani perjanjian baru dengan British yang menyerahkan negeri-negeri Melayu terus kepada British untuk diperintah sebagai tanah jajahan takluk British sama seperti Singapura, Pulau Pinang dan Melaka.

7. Oleh kerana begitu mudah Raja-Raja menyerahkan Singapura, Pulau Pinang dan Pangkor kepada penjajah dan kemudiannya menyerah pula negeri-negeri Melayu, maka rakyat tidak lagi boleh menerima sistem yang memberi kuasa hanya kepada Raja dan rakyat tidak diberi peranan apa-apa dalam politik negara. Lagi pun selepas Perang Dunia Kedua, Sistem Raja berkuasa penuh sudah menjadi lapok di seluruh dunia. Di merata-rata tempat Sistem Beraja ditamatkan terus. Di mana ia dikekalkan, kuasa Raja dihadkan oleh Perlembagaan atau undang-undang asas negara. Justeru itu, semasa Persekutuan Tanah Melayu menuntut kemerdekaan, pemimpin- pemimpin rakyat telah mengkaji sistem-sistem pemerintahan dengan mengambilkira sejarah negeri-negeri Melayu dan sistem-sistem pemerintahan lain.

Tuan Yang di-Pertua,

8. Sistem pemerintahan lama negeri-negeri Melayu adalah sistem feudal di mana Raja berkuasa penuh tanpa Perlembagaan yang ditulis. Sistem feudal ini ditentukan oleh adat yang sering dimanipulasikan dengan sewenang-wenangnya oleh pihak berkuasa. Jika pihak yang berkuasa melampaui adat, pegawai- pegawai istana atau rakyat sukar untuk menegur dan membuat sebarang dakwaan. Tetapi apabila keadaan menjadi terlalu buruk, kemungkinannya ialah adat diketepikan dan pemberontakan berlaku. Tetapi cara ini tetap membawa kesan yang buruk tanpa menjamin bahawa pemberontakan akan memperbaiki keadaan.

9. Oleh itu lahirlah pendapat bahawa Raja perlu diletak di bawah suatu Perlembagaan yang menentukan kedudukan dan peranan Raja. Dengan cara ini Raja tidak lagi boleh bertindak dengan sewenang-wenangnya. Kuasa Raja akan ditentukan oleh Perlembagaan, iaitu undang-undang asas negara. Namun ada Raja yang sanggup menyerahkan negeri sendiri kepada kuasa asing tanpa menghiraukan Perlembagaan.

10. Namun semasa sistem Raja Berperlembagaan digubal untuk Persekutuan Tanah Melayu, yang ketika itu menuju kemerdekaan, penggubal-penggubal perlembagaan masih percaya Raja-Raja akan patuh bukan sahaja kepada yang tersurat tetapi juga yang tersirat di dalamnya — iaitu semangat yang terdapat dalam Perlembagaan.

11. Di zaman penjajahan British, oleh kerana mereka boleh menaik atau menurunkan Raja, maka Raja menerima nasihat pemerintah kolonial. Perkara ini dimasukkan dalam perjanjian di antara pihak British dengan Raja-Raja Melayu di mana nasihat `British Resident` atau `British Adviser` mesti dipohon dan dipatuhi oleh Raja melainkan berkenaan agama Islam dan adat istiadat Melayu. Bagi British, nasihat yang mesti dipatuhi oleh Raja tidaklah ganjil kerana dalam sistem Kerajaan di Britain, `King` atau `Queen` mereka mesti menerima nasihat Kerajaan. Jika tidak, Raja akan diturunkan dari takhta. Oleh itu apabila King Edward VIII berkeras untuk berkahwin dengan seorang janda, baginda terpaksa turun dari takhta atas nasihat Kerajaan, walaupun tidak ada peruntukan khusus untuk tindakan ini. Yang dikuatkuasakan bukan undang-undang tetapi kepentingan politik negara, dan Raja-Raja British memang akur kepada politik negara. Sebab itulah sebelum pun Parlimen British memutuskan supaya Queen Elizabeth membayar cukai pendapatan, Baginda sendiri baru- baru ini membuat keputusan untuk membayar cukai pendapatan.Perlembagaan British, walaupun tidak bertulis, dipatuhi daripada segi semangat dan adat.

12. Oleh kerana Raja-Raja Melayu di zaman kolonial telah mematuhi nasihat, maka dipercayai bahawa masalah Raja bertindak di luar undang-undang tidak akan berlaku.

13. Penggubal undang-undang dan pengasas pemerintahan Persekutuan Tanah Melayu yang merdeka juga percaya peruntukan bahawa Raja tidak boleh didakwa di mahkamah hanyalah sebagai petanda kemuliaan Raja dan bukan sebagai hak untuk melakukan jenayah. Sudah tentu penggubal Perlembagaan dan pengasas kemerdekaan negara tidak bermaksud peruntukan ini memberi hak kepada Raja untuk membelakangkan undang-undang civil dan criminal. Raja Berperlembagaan atau Constitutional Monarchy tidak pernah memberi keistimewaan atau privilege kepada Raja untuk melakukan jenayah. Tetapi jika Raja tersalah semasa menjalankan tugas rasmi, Raja adalah bebas daripada tuduhan. Ini adalah kerana yang bertanggungjawab dan boleh didakwa ialah Kerajaan.

14. Dalam usaha menentang Malayan Union dan mengembalikan negeri-negeri Melayu dan negeri-negeri Selat kepada `status quo ante` iaitu keadaan sebelum Perang Dunia Kedua, rakyat telah memainkan peranan yang penting walaupun tidak diperuntukkan oleh undang-undang. Adalah jelas kepada rakyat pada masa itu bahawa Raja tanpa sokongan rakyat mudah dikuasai oleh pihak penjajah dan pihak-pihak lain. Justeru itu, rakyat perlu diberi hak dalam politik dan pentadbiran negara. Peranan rakyat mestilah ditentukan oleh undang- undang.

15. Memandangkan hakikat ini dan sekali lagi dengan mengambil contoh dari Britain, Persekutuan Tanah Melayu yang merdeka memilih sistem Demokrasi Berparlimen. Rakyat akan melantik wakil mereka ke Dewan Rakyat dan Dewan-Dewan Undangan Negeri yang menjadi penggubal utama undang-undang dan dasar-dasar negara. Ini menentukan rakyat boleh memainkan peranan mereka dengan tertib dan tersusun.

16. Tetapi sekali lagi mengikut sistem di Britain, undang- undang hanya menjadi sah setelah ditandatangani oleh Raja.Di Britain, ini tidak menjadi masalah kerana Raja tidak mungkin menolak nasihat Jemaah Menteri. Tetapi di Malaysia perkataan nasihat, yang penggubal perlembagaan percaya akan mempunyai makna yang sama seperti di Britain dan juga di zaman penjajah, tidak ditafsirkan dengan jelas. Oleh itu pihak Raja boleh menolak nasihat Kerajaan.

17. Jika Kerajaan diakui terdiri daripada wakil-wakil yang dipilih oleh rakyat untuk menentukan rakyat berkuasa, tetapi nasihat Kerajaan berkemungkinan tidak diterima, ini bererti Demokrasi Berparlimen tidak wujud dan rakyat tidak berkuasa sepenuhnya. Dalam perkara-perkara tertentu bukan sahaja persetujuan Yang di-Pertuan Agong diperlukan, tetapi juga persetujuan Majlis Raja-Raja.

18. Walaupun wakil rakyat bebas bercakap dalam Dewan Rakyat dan Dewan-Dewan Undangan Negeri mengenai apa juga tajuk, tetapi mereka tidak boleh menyentuh diri Raja-Raja kerana sebarang kritikan atau teguran terhadap Raja boleh ditakrif sebagai hasutan dan mereka boleh didakwa di bawah Akta Hasutan. Peruntukan ini adalah hasil pindaan yang dibuat pada tahun 1971. Sebelum ini, teguran terhadap Raja boleh dibuat di dalam dewan. Di Britain dan di negara-negara lain, ahli-ahli Parlimen bebas menegur atau mengkritik Raja.Adalah jelas bahawa menegur dan mengkritik Raja tidak menghapus kedaulatan Raja.

19. Sementara halangan ke atas teguran ini dikatakan akan memelihara kemuliaan Raja, tetapi apabila Raja tidak ditegur, maka ia tidak akan sedar akan kesalahan yang telah dilakukannya. Dengan itu, mungkin lebih banyak kesalahan akan dilakukan dan kesalahan ini mungkin akan menjadi lebih serius. Ini bukan sahaja akan mencemarkan kemuliaan Raja, bahkan juga boleh menimbulkan kebencian rakyat terhadap Raja. Tidaklah benar jika dikatakan larangan terhadap mengkritik Raja akan memelihara kemuliaan Raja. Sebenarnya kemuliaan Raja akan tercemar kerana larangan ini.

20. Dengan kemungkinan Raja menolak nasihat serta bebas daripada teguran dan sebarang tindakan keadilan, maka Raja sebenarnya bukan Raja Berperlembagaan lagi tetapi menjadi Raja mutlak. Sekali lagi Demokrasi Berparlimen tidak wujud kerana tidak ada tindakan undang-undang yang boleh diambil terhadap Raja yang tidak menerima nasihat Kerajaan rakyat dan melakukan kesalahan.

21. Pada tahun 1983, tindakan telah diambil untuk meminda Perlembagaan supaya sekurang-kurangnya kuasa Yang di-Pertuan Agong menolak rang undang-undang yang dilulus oleh Parlimen dibatalkan. Usaha ini berjaya tetapi tidak sepenuhnya. Yang diluluskan akhirnya ialah kuasa Yang di-Pertuan Agong menolak rang undang-undang Parlimen dikurangkan sedikit dengan mengadakan peruntukan baru bahawa Baginda boleh merujuk balik kepada Parlimen jika Baginda enggan menandatangani rang undang-undang yang telah diluluskan oleh Parlimen. Jika Parlimen meluluskannya sekali lagi, sama ada dengan pindaan atau tidak, maka rang undang-undang itu akan menjadi undang-undang yang sah dalam jangkamasa 30 hari (Perkara 66(4) Perlembagaan) walaupun tidak ditandatangani oleh Yang di-Pertuan Agong.

22. Tetapi kelulusan secara ini terhad kepada perkara- perkara yang tidak menyentuh hak-hak dan keistimewaan- keistimewaan Raja-Raja. Untuk meminda peruntukan Perlembagaan yang menyentuh Raja-Raja, Majlis Raja-Raja perlu memberi persetujuan.

23. Di peringkat negeri, tidak ada pindaan dibuat kepada Perlembagaan negeri. Dengan itu tidak ada undang-undang yang boleh diluluskan tanpa ditandatangani oleh Raja. Ini bermakna kuasa Raja-Raja di negeri-negeri mengatasi kuasa Dewan-Dewan Undangan Negeri yang mewakili rakyat.

24. Peruntukan-peruntukan ini tidak menjadi masalah jika tidak ada tentangan pendapat di antara Raja-Raja dengan Dewan-Dewan Undangan, atau tidak ada perbuatan yang salah yang dilakukan oleh Raja-Raja, atau tidak ada adat Melayu yang tidak suka memburukkan hubungan dengan Raja-Raja.Malangnya oleh kerana Menteri-Menteri Besar dan Perdana Menteri adalah orang Melayu yang enggan bermasam muka dengan Raja, maka apabila Raja membuat sesuatu yang tidak sepatutnya dilakukan, tidak ada teguran yang berkesan yang dibuat. Jika ada pun, keengganan Raja mengambil berat akan teguran penasihat-penasihat rasmi ini tidak mendatangkan apa-apa tindakan kepada Raja.

25. Justeru itu dalam sejarah Malaysia yang merdeka, tindakan Raja-Raja dan pihak-pihak yang berlindung di belakang Raja yang melampaui hak dan keistimewaan Raja, semakin lama semakin serius. Kemungkinannya ialah ia akan menjadi lebih serius lagi di masa-masa hadapan. Jika tidak ada pindaan undang-undang, seperti yang dicadangkan ini, tidak syak lagi bahawa perkara-perkara yang lebih buruk akan berlaku yang mana ini akan menyebabkan institusi Raja dibenci oleh rakyat. Bukanlah mustahil jika satu hari kelak tuntutan dibuat untuk menghapuskan Sistem Beraja sama sekali walau apa pun yang diperuntukan oleh Perlembagaan.

26. Justeru itu pindaan yang dicadangkan ini bertujuan mengelak atau menghalang daripada meningkatnya perasaan benci kepada Raja yang boleh membawa kepada tuntutan untuk menghapuskan Sistem Beraja. Pindaan ini adalah untuk menyelamatkan Raja-Raja sendiri dan sistem Raja Berperlembagaan. Untuk memperkuatkan lagi peruntukan Perlembagaan bagi mengekalkan Sistem Beraja, peruntukan dibuat supaya sebarang syor atau cadangan untuk menghapuskan Sistem Beraja akan ditakrif sebagai hasutan dan tertakluk kepada Undang-Undang Hasutan.

27. Pindaan ini tidak menyentuh keistimewaan-keistimewaan yang diberi kepada Raja-Raja. Raja-Raja akan terus bertaraf Raja, dan kemudahan-kemudahan yang disediakan kepada Raja dan keluarga di-Raja mengikut Perlembagaan dan undang-undang akan diteruskan.

28. Untuk menentukan sistem Raja Berperlembagaan benar- benar berkesan, maka tiga pindaan perlu dibuat kepada Perlembagaan Persekutuan. Yang pertama ialah peruntukan Perlembagaan berkenaan dengan kekebalan Raja-Raja daripada sebarang tindakan undang-undang seperti dalam Fasal (1) Perkara 32 yang mana selepas perkataan “mahkamah” ditambah perkataan “tetapi hanya berkenaan dengan apa-apa jua yang dilakukan atau ditinggalkan daripada dilakukan olehnya dalam perjalanan atau yang berupa sebagai perjalanan fungsi- fungsinya di bawah mana-mana undang-undang bertulis”. Ini bermakna tidak ada tindakan mahkamah yang boleh diambil terhadap Raja dalam menjalankan tugas rasminya.

29. Kekebalan Raja atau Sovereign Immunity adalah suatu prinsip feudal — satu konsep kononnya `The King can do no wrong`. Mengikut Dr. Hogg dalam bukunya `Liability of the Crown` konsep ini berasas kepada alasan bahawa seorang Raja tidak boleh didakwa dalam mahkamahnya sendiri. Alasan ini sudah lama dipersoal dan ditolak oleh pakar-pakar undang- undang di Eropah seperti Adams yang merasakan tidak ada keraguan bahawa feudal lords diletak di bawah mahkamah mereka sendiri — `No doubt at all of the subjection of feudal lords to their own courts`.

30. Di bawah Government of India Act 1935 Governor General atau Governor adalah kebal hanya semasa melakukan tugas rasmi.

31. Di Amerika Syarikat, tuntutan Presiden Nixon supaya dianya dikecualikan daripada suatu peruntukan undang-undang telah ditolak oleh Supreme Court.

32. Di England, Queen tidak boleh ditangkap dan penangkapan sesiapa tidak boleh dibuat dalam kawasan istana. Juga dakwaan terhadap Queen tidak boleh dibuat dalam mahkamah.

33. Tetapi dalam satu kertas yang membincangkan Constitu- tional Law of India, di bawah Crown Proceedings Act bagi En- gland peruntukan asal telah dipinda supaya `Civil proceedings by and against the Crown` boleh dibuat. Dengan ini perbezaan `proceedings` terhadap `Crown` disamakan dengan rakyat.

34. Di dalam kertas yang sama disebutkan bahawa adalah menjadi `fundamental general rule` bahawa `His Majesty can- not sanction any act forbidden by the law`. Apabila Baginda tidak boleh sanction, Baginda dengan sendirinya tidak boleh berbuat sesuatu yang salah. Dengan ini, maka `His Majesty is under and not above the laws, (and) that he is bound by them equally with his subjects`.

35. Peruntukan dalam Perlembagaan-perlembagaan Sepanyol, Belgium, Norway, Denmark, Sweden dan Luxembourg, semuanya memberi immunity kepada Raja hanya dalam menjalankan tugas rasmi sebagai Raja. Sebarang kesalahan dalam menjalankan
tugas rasmi akan dipikul oleh Kerajaan atau Menteri.

36. Tidak ada peruntukan khusus dalam mana-mana Perlembagaan negara-negara Eropah yang memberi immunity kepada Raja apabila melakukan perbuatan yang tidak rasmi.Namun Raja-Raja negara-negara berkenaan masih diiktiraf dan berdaulat. Mereka terus menjadi sovereign dan tidak hilang sovereignty mereka. Pendapat bahawa Raja hanya berdaulat jika Raja boleh melakukan jenayah dengan sewenang-wenangnya, tidak disokong oleh amalan-amalan di negara-negara lain di zaman ini. Bahkan di zaman dahulu pun Raja kerap dihukum apabila melakukan kesalahan. Demikian dengan Charles I di England dan Louis XVI di France.

37. Hanya dalam Perlembagaan Malaysia sahaja yang diperuntukkan secara khusus bahawa di bawah Artikel 181(2) bahawa `no proceedings whatsoever shall be brought in any court against the Ruler of a State in his personal capac- ity`.

38. Almarhum Tunku Abdul Rahman Putra al-Haj, Perdana Menteri pertama negara ini, pernah menulis bahawa kekebalan atau immunity ini tidak `satisfactory` kerana `Raja boleh membunuh tanpa sebarang tindakan terhadapnya`. Kesan peruntukan Artikel 181(2) ini amatlah luas. Oleh kerana Perlembagaan-Perlembagaan Persekutuan dan Negeri adalah juga undang-undang, Artikel 181(2) sebenarnya membenarkan Raja melanggar Perlembagaan. Sebab itu apabila Raja berniaga, walaupun dilarang oleh Perlembagaan, tidak ada apa-apa yang boleh dibuat oleh Kerajaan. Yang di-Pertuan Agong juga tidak boleh didakwa dalam mana-mana mahkamah. Tetapi Majlis Raja-Raja boleh melucutkan jawatannya. Sebaliknya sebagai Raja, Artikel 181(2) akan melindunginya.

39. Jika Malaysia ingin menjadi sebuah negara yang mengamalkan Demokrasi Berparlimen dan Raja Berperlembagaan, kekebalan yang diberikan kepada Raja-Raja perlulah dihapuskan. Oleh kerana Perlembagaan di negara-negara yang mengamalkan Sistem Raja Berperlembagaan tidak memberi kekebalan kepada Raja-Raja mereka, maka penghapusan kekebalan Raja-Raja Melayu tidak akan menjejaskan sover- eignty atau kedaulatan mereka. Di zaman moden ini hanya kerana Raja tidak boleh melakukan jenayah dengan sewenang- wenangnya tidak akan menjejaskan taraf Raja, terutama di dalam sebuah negara yang mengamalkan sistem Demokrasi Berparlimen dan Raja Berperlembagaan.

40. Untuk menentukan bahawa penghapusan kekebalan berkesan, dua lagi peruntukan dalam Perlembagaan perlu dipinda. Yang pertama ialah berkenaan dengan peruntukan dalam Artikel 63(2) yang melindungi seseorang yang mengambil bahagian dalam perbahasan di Parlimen atau Jawatankuasa Dewan daripada disoal dalam mahkamah, telah dipinda di bawah Artikel 63(4) jika dianya menyentuh peruntukan Akta Hasutan.Peruntukan ini dibuat pada tahun 1971. Ini bermakna teguran terhadap Raja boleh dibuat sebelum 1971 tanpa menjejaskan kedaulatan Raja. Justeru itu membenar semula wakil-wakil rakyat mengkritik Raja yang bersalah tidaklah menidakkan hak atau keistimewaan asli Raja-Raja.Pindaannya Perkara 63 selepas Fasal(4) berbunyi:- “(5) Walau apa pun Fasal (4) tidak seorang pun boleh dikenakan apa-apa prosiding dalam mana-mana mahkamah berkenaan dengan apa-apa jua yang dikatakan olehnya tentang Yang di-Pertuan Agong atau seseorang Raja semasa mengambil bahagian dalam apa-apa prosiding mana- mana satu Majlis Parlimen atau mana-mana jawatankuasanya kecuali jika ia menganjurkan penghapusan kedudukan Berperlembagaan Yang di-Pertuan Agong sebagai Kepala Utama Negara bagi Persekutuan atau kedudukan Berperlembagaan Raja sesuatu negeri, mengikut yang mana-mana yang berkenaan”.Perkara 72 Perlembagaan Persekutuan adalah dipinda dengan memasukkan selepas Fasal (4) Fasal yang berikut:- “(5) Walau apa pun Fasal (4) tiada seorang pun boleh dikenakan apa-apa prosiding dalam mana-mana mahkamah berkenaan dengan apa-apa jua yang dikatakan olehnya tentang Raja mana-mana Negeri semasa mengambil bahagian dalam apa-apa prosiding Dewan Undangan mana-mana Negeri atau mana-mana jawatankuasanya kecuali jika dia menganjurkan penghapusan kedudukan Raja itu sebagai Raja Berperlembagaan Negeri itu”.

41. Tafsiran yang dibuat mengenai hasutan terhadap Raja dalam Perlembagaan adalah begitu luas sehingga tidak ada apa-apa pun teguran yang boleh dibuat di dalam Parlimen oleh ahli-ahli Dewan Rakyat atau Dewan Undangan. Dengan itu me- dia juga tidak berpeluang untuk melapor. Teguran yang boleh dibuat hanyalah oleh penasihat Raja secara tertutup. Jika teguran ini tidak berkesan tidak ada apa-apa lain yang boleh dibuat.

42. Sebenarnya ketiga-tiga Perdana Menteri dahulu, sebagai penasihat kepada Raja-Raja, telah pun menegur Raja-Raja berkali-kali semasa mereka berkhidmat. Saya tahu teguran ini dibuat kerana perkara ini telah dilaporkan dalam mesyuarat Jemaah Menteri dan juga Majlis Tertinggi UMNO berkali-kali.

43. Allahyarham Tun Hussein Onn, semasa menjadi Perdana Menteri, pernah dalam ucapan bertulis di suatu mesyuarat Majlis Raja-Raja, yang dihadiri hanya oleh Duli-Duli Yang Maha Mulia atau wakil-wakil mereka sahaja, menegur dengan kerasnya perbuatan Raja-Raja yang tidak harus dilakukan.

44. Tetapi semua teguran ini tidak berkesan. Perkara- perkara yang disentuh terus dilakukan juga, bahkan ditingkatkan. Apa yang tidak pernah dibuat di zaman British dan pada tahun-tahun awalan Malaysia merdeka, dilakukan dengan semakin ketara dan meluas.

45. Walaupun hampir semua Perdana Menteri dan Menteri Besar melaporkan kepada Majlis Tertinggi UMNO akan masalah yang dihadapi oleh mereka tetapi orang ramai tidak diberitahu.Justeru itu, orang ramai tidak mengetahui masalah yang dihadapi oleh Kerajaan. Sebahagian besar daripada mereka terus percaya bahawa sistem Raja Berperlembagaan berjalan dengan baik dengan Raja menghormati segala peruntukan dalam Perlembagaan. Hanya sebilangan kecil daripada rakyat yang mengetahui dan mereka ini memang tidak senang hati dengan perbuatan Raja-Raja. Tetapi mereka ini tidak dapat menyuarakan pandangan dan perasaan mereka ini kerana adanya Akta Hasutan.

46. Akta Hasutan dan peruntukan berkenaan dengan hasutan terhadap Raja-Raja dalam Artikel 63(4) Perlembagaan menghalang rakyat daripada mendapatkan maklumat dan menyuarakan pendapat mereka. Mereka hanya dapat bercakap sesama sendiri sahaja. Pemimpin-pemimpin politik, termasuk pemimpin-pemimpin Kerajaan, memang mendengar dan menyedari akan pandangan dan kemarahan sebilangan rakyat yang mengetahui perbuatan Raja. Demikianlah kemarahan mereka sehingga ada, terutama di kalangan generasi muda, yang menganggap Sistem Beraja sudah ketinggalan zaman.

47. Tetapi oleh kerana Akta Hasutan dan larangan terhadap mengkritik Raja, Raja tidak mendengar dan tidak percaya kepada penasihat mereka apabila maklumat disampaikan berkenaan kegelisahan rakyat. Raja dan keluarga-keluarga di-Raja nampaknya berpendapat bahawa semua ini adalah ciptaan penasihat-penasihat Raja untuk menakutkan Baginda atau untuk merebut hak Raja.

48. Dalam keadaan ini Raja bukan sahaja akan meneruskan amalan-amalan yang tidak disenangi atau disukai oleh rakyat tetapi juga akan melakukan perkara-perkara yang lebih dibenci oleh rakyat. Jika trend ini tidak disekat, perasaan rakyat terhadap Raja tentu akan meluap dan menjadi begitu buruk sehingga pada suatu masa nanti rakyat mungkin tidak lagi dapat membendung perasaan mereka. Perasaan yang diluahkan dalam surat-surat kepada akhbar sebenarnya sudah lama wujud.

49. Dengan izin Tuan Yang di-Pertua, saya ingin membaca petikan daripada satu rencana yang dihantarkan kepada akhbar The Straits Times pada tahun 1946 oleh seorang tokoh Melayu yang terkemuka, apabila British mencadangkan penubuhan Malayan Union. Tokoh ini kemudian memegang jawatan yang tinggi dalam Kerajaan. Rencana ini tidak disiarkan oleh akhbar Straits Times tetapi ia disampaikan kepada saya baru- baru ini oleh penulis.

50. Penulis ini menyatakan, dengan izin, `All intelligent Malay leaders ought now seriously to give most profound and careful thought to the question whether the time has not ar- rived when the Malay Royalty (I mean the Sultan and Raja) should gracefully withdraw themselves altogether`.

51. Jika pandangan seperti ini sudah ada pada tahun 1946, apakah ia tidak mungkin wujud semula pada tahun 1993 jika Raja-Raja tidak dihalang daripada melakukan perbuatan- perbuatan yang tidak diingini?

52. Perlindungan dan keistimewaan yang diberi kepada Raja bertujuan meletakkan Raja di tempat yang tinggi dan mulia. Perlindungan dan keistimewaan ini bukanlah untuk membolehkan Raja melakukan apa sahaja termasuk jenayah. Raja yang sedar dan faham akan maksud sebenar peruntukan ini akan sentiasa memelihara daripada mencemar diri dalam perbuatan atau berkelakuan yang tidak baik dan tidak disukai oleh masyarakat. Raja yang sedar akan tahu bahawa perbuatan tidak menghiraukan perasaan dan pandangan masyarakat akan menyebabkan rakyat akhirnya menyingkirkan Raja, bahkan menghapuskan Sistem Beraja. Inilah yang berlaku di negara- negara lain yang sekarang menjadi republik.

53. Di Malaysia lindungan yang diberi amatlah tebal.Kekebalan Raja daripada undang-undang dan larangan terhadap teguran, walaupun hanya oleh ahli-ahli Dewan-Dewan Undangan yang dipertanggungjawabkan untuk mentadbir negara, mengasingkan Raja daripada dunia sebenar. Dalam keadaan ini perbuatan dan tingkah-laku Raja akan menjadi lebih buruk sepanjang masa. Inilah yang berlaku di Malaysia sekarang.

54. Justeru itu, adalah penting Ahli-Ahli Dewan diberi semula hak menegur Raja dalam perbahasan mereka. Tanpa hak ini Ahli-Ahli Dewan tidak akan berjaya mengamalkan sistem Demokrasi Berparlimen dan tidak akan dapat membuktikan bahawa rakyatlah yang berkuasa dalam sistem ini. Tanpa hak ini, yang berkuasa ialah Raja dan bukan rakyat.

55. Dengan adanya larangan terhadap menegur Raja, Ahli-Ahli Dewan sebenarnya tidak dapat memelihara Institusi Raja dan Sistem Beraja. Justeru itu, kebebasan Ahli-Ahli Dewan berucap dalam Dewan tidak harus disekat oleh Akta Hasutan seperti yang diperuntukan di bawah Artikel 63(4) dan 72(4).Dengan ditambah Artikel 63(5) dan 72(5) Ahli-Ahli Dewan bukan sahaja boleh memelihara kedudukan Raja, tetapi institusi Raja Berperlembagaan akan dilindungi oleh Perlembagaan secara jelas, kerana disebut di dalam Artikel 63(5) dan 72(5) bahawa pengecualian daripada Akta Hasutan tidak termasuk penganjuran `penghapusan kedudukan Berperlembagaan Yang di-Pertuan Agong sebagai Kepala Utama Negara bagi Persekutuan atau kedudukan Berperlembagaan Raja sesuatu negeri`.

Tuan Yang di-Pertua,

56. Perkara yang kedua yang boleh menidakkan penghapusan kekebalan Raja-Raja apabila melakukan sesuatu yang melanggar undang-undang dalam suatu urusan yang tidak rasmi ialah hak pengampunan Raja seperti yang diperuntukkan dalam Artikel 42. Dengan peruntukan ini, Raja boleh mengampunkan dirinya sendiri jika ia dihukum salah oleh mahkamah setelah kekebalan daripada tindakan undang-undang ditarik balik.Ini bermakna penarikan kekebalan tidak bermakna dan tidak berkesan.

57. Justeru itu, Kerajaan bercadang supaya Perkara 38 dan 42 Perlembagaan Persekutuan dipinda seperti dalam Fasal(2) Perkara 38 dan Fasal(12) Perkara 42. Fasal (2) Perkara 38 Perlembagaan Persekutuan adalah dipinda - (a) dengan menggantikan koma di hujung perenggan (c) dengan koma bernoktah; dan (b) dengan memasukkan, selepas perenggan (c), perenggan yang berikut: “(d) memberi ampun, reprief dan respit, atau meremitkan, menggantung atau meringankan hukuman-hukuman, di bawah Fasal (12) Perkara 42,”.Perkara 42 Perlembagaan Persekutuan adalah dipinda dengan memasukkan, selepas Fasal (11), Fasal-Fasal yang berikut: “(12) Walau apa pun apa-apa jua yang terkandung dalam Perlembagaan ini, jika kuasa-kuasa yang tersebut dalam Perkara ini - (a) kena dijalankan oleh Yang di-Pertua Negeri sesuatu Negeri dan dikehendaki dijalankan berkenaan dengan dirinya atau isterinya, anak lelakinya atau anak perempuannya, kuasa-kuasa itu hendaklah dijalankan oleh Ketua Menteri bagi Negeri itu yang bertindak atas nasihat Lembaga Pengampunan yang ditubuhkan bagi Negeri itu di bawah Perkara ini dan yang hendaklah dipengerusikan olehnya; (b) dikehendaki dijalankan berkenaan dengan Yang di-Pertuan Agong, Raja sesuatu Negeri, atau Konsortnya, mengikut mana-mana yang berkenaan, kuasa-kuasa itu hendaklah dijalankan oleh Majlis Raja-Raja dan peruntukan-peruntukan yang berikut hendaklah terpakai: (i) apabila menghadiri mana-mana prosiding di bawah Fasal ini, Yang di-Pertuan Agong tidak boleh disertai oleh Perdana Menteri dan Raja-Raja lain tidak boleh disertai oleh Menteri-Menteri Besar mereka; (ii) sebelum membuat keputusannya tentang apa-apa perkara di bawah Fasal ini, Majlis Raja-Raja hendaklah menimbangkan apa-apa pendapat bertulis yang mungkin telah diberikan oleh Peguam Negara tentang perkara itu; (c) dikehendaki dijalankan oleh Yang di-Pertuan Agong atau Raja sesuatu Negeri berkenaan dengan anak lelakinya atau anak perempuannya, mengikut mana-mana yang berkenaan, kuasa- kuasa itu hendaklah dijalankan oleh Raja sesuatu Negeri yang dinamakan oleh Majlis Raja-Raja dan Raja itu hendaklah bertindak mengikut nasihat Lembaga Pengampunan yang relevan yang ditubuhkan di bawah Perkara ini.(13) Bagi maksud perenggan (b) dan (c) Fasal (12), Yang di-Pertuan Agong atau Raja Negeri yang berkenaan, mengikut mana-mana yang berkenaan, dan Yang di-Pertua- Yang di-Pertua Negeri tidak boleh menjadi anggota Majlis Raja-Raja”.

58. Dengan pindaan ini Raja tidak boleh mendengar rayuan dan mengampun dirinya sendiri. Jika ada Raja atau Konsortnya yang merayu pengampunan, maka Majlis Raja-Raja akan mendengar dan memutuskan kes berkenaan.

59. Raja juga tidak boleh mendengar rayuan dan mengampun anaknya. Majlis Raja-Raja akan melantik seorang Raja lain untuk mendengar dan memutuskan rayuan pengampunan anak Raja.

60. Dengan pemansuhan kekebalan Raja-Raja daripada tindakan undang-undang, kecuali ketika menjalankan tugas rasminya, adalah dipercayai Raja tidak akan melakukan perbuatan- perbuatan yang boleh didakwa di mahkamah. Dengan ini, Raja akan dihormati rakyat.

61. Pemansuhan sekatan yang dikenakan terhadap Ahli-Ahli Parlimen dan Dewan-Dewan Undangan Negeri oleh Akta Hasutan akan mengelakkan Raja-Raja daripada melakukan sebarang perbuatan yang mungkin menarik teguran ahli-ahli dewan-dewan berkenaan.

62. Pemansuhan kuasa mengampun diri sendiri akan menjadikan tindakan undang-undang lebih berkesan.

63. Tujuan sebenar pindaan-pindaan ini bukan kerana Kerajaan ataupun rakyat ingin mengheret Raja-Raja ke mahkamah dengan sewenang-wenangnya. Tujuannya ialah supaya Raja-Raja akan menghindarkan diri daripada melakukan perbuatan yang boleh mengakibatkan tindakan undang-undang.Oleh itu, Raja akan lebih dihormati.

64. Harus diingat bahawa penghormatan rakyat terhadap Raja tidak boleh ditentukan oleh undang-undang. Dengan izin, `Respect must be earned`. Mengadakan undang-undang yang menakutkan rakyat tidak akan membawa `respect`. Dengan kesedaran Raja boleh dihadapkan ke mahkamah, Raja tentu akan mengelak daripada melakukan perbuatan yang akan menyebabkan rakyat tidak menghormati Raja. Dengan itu, Institusi Beraja akan lebih dihormati dan lebih berkekalan.

65. Bagi menguatkan usaha mengekalkan Raja dan Sistem Beraja, sebarang syor atau desakan menghapuskan Sistem
Beraja adalah ditafsirkan sebagai hasutan dan akan didakwa di bawah Akta Hasutan.

Tuan Yang di-Pertua,

66. Saya berasa amat sedih kerana pada hari ini saya terpaksa mengemukakan kepada Dewan yang mulia ini satu Rang Undang-undang untuk meminda Perlembagaan yang sedikit- sebanyak mencemar nama baik Raja dan Institusi Raja. Dengan hati yang berat saya telah mengemukakan dan mengulas pindaan-pindaan yang dicadangkan ini.

67. Kerajaan membuat keputusan untuk meminda Perlembagaan bukannya tanpa sebab. Sebenarnya seperti yang telah saya katakan, Kerajaan telah mengelak daripada membuat pindaan ini semenjak daripada mula kita mencapai kemerdekaan. Kita mengelak kerana ingin menjaga maruah Raja-Raja. Tetapi pendekatan secara ini tidak meredakan keadaan. Sebaliknya keadaan menjadi lebih buruk.

68. Akhirnya dengan berlakunya insiden Raja memukul rakyat dan sebelum ini satu lagi insiden di mana anak Raja juga memukul rakyat, Kerajaan tidak dapat memandang ringan kejadian-kejadian ini tanpa menjejaskan kredibiliti Kerajaan sebagai pemerintah yang bertanggungjawab.

69. Kerajaan terpaksa membuat pendirian tegas untuk melindungi rakyat daripada dianiaya oleh Raja. Sudah tentu pendirian ini tidak dibuat kerana dua insiden ini sahaja.Sebelum ini terdapat banyak insiden di mana Raja menganiaya rakyat, Raja menyalahi undang-undang civil dan criminal, Raja menyalahgunakan wang serta harta Kerajaan dan negara, Raja menekan dan menganiaya pegawai-pegawai.

70. Insiden di Johor hanyalah dengan izin, `the straw that broke the camel`s back`. Reaksi rakyat terhadap insiden- insiden ini jelas menunjukkan bahawa rakyat tidak lagi dapat menerima dan `tolerate` perbuatan seperti ini.

Tuan Yang di-Pertua,

71. Memang ada orang tertentu yang seolah-olah ingin memberi kuasa dan mempertahankan Raja apabila Raja melakukan jenayah. Mereka cuba memesongkan fikiran rakyat dengan menuduh bahawa Kerajaan bercadang menghapuskan Sistem Beraja.

72. Saya ingin menegaskan bahawa Kerajaan Barisan Nasional tidak bercadang sama sekali untuk menghapuskan Sistem Beraja. Ini jelas daripada pindaan yang dikemukakan.Sebarang cadangan untuk menghapuskan Sistem Beraja akan ditafsir sebagai hasutan dan Kerajaan akan mengambil tindakan di bawah Akta Hasutan ke atas sesiapa sahaja yang mengesyor atau bertindak untuk menghapuskan Sistem Beraja.

Tuan Yang di-Pertua,

73. Kerajaan sedar bahawa rakyat, khususnya orang Melayu menerima dan menyokong Institusi Raja-Raja Melayu. Tuduhan yang dibuat bahawa Kerajaan bercadang untuk menghapuskan Sistem Beraja adalah kerana kepentingan politik semata-mata.Kerajaan yang mewakili majoriti orang Melayu dan kaum-kaum lain akan mematuhi kehendak rakyat dan tidak akan melakukan sesuatu yang tidak disukai.

74. Oleh kerana jelas majoriti rakyat berbilang kaum di negara ini masih menghendaki Sistem Beraja, khususnya Sistem Raja Berperlembagaan, maka Kerajaan akan menentukan sistem ini dilindungi oleh Perlembagaan.

Tuan Yang di-Pertua,

75. Ada pihak yang berpendapat bahawa Raja Melayu diperlukan untuk melindungi orang Melayu. Peristiwa Perjanjian MacMichael dan Malayan Union jelas membuktikan bahawa yang sanggup dan mampu melindungi orang Melayu ialah orang Melayu sendiri. Jika tidak kerana mereka bangun dan menentang Malayan Union, hari ini orang Melayu akan menjadi pengemis di negeri sendiri.

76. Percubaan pihak yang cuba menakutkan orang Melayu terhadap pindaan ini adalah kerana mereka ingin menggunakan sentimen kaum untuk kepentingan parti mereka. Sejarah mereka tidak boleh meyakinkan kita bahawa mereka ikhlas.Mereka inilah yang telah cuba melemahkan orang Melayu dengan memecahbelahkan UMNO dan mengadakan kerjasama dengan pihak- pihak tertentu yang diragui oleh orang Melayu.

77. Apakah hanya dengan menghalang Raja daripada melakukan jenayah maka Raja akan hilang kedaulatan dan tidak lagi menjadi Raja? Pendapat bahawa Raja hanya boleh menjadi 33 Raja jika ia berhak dan diberi keistimewaan melakukan jenayah adalah bertentangan dengan konsep Raja sebagai punca undang-undang. Di zaman dahulu di Barat, Raja memang mempunyai hak melakukan jenayah. Umpamanya mengikut kepercayaan kepada konsep, dengan izin, `Droit du seigneur` (right of the Lord) atau Hak yang di-Pertuan, Raja berhak bermalam dahulu dengan semua pengantin baru.

78. Tetapi di Barat pun semua hak ini telah dihapuskan.Sebab itu di negara-negara Barat yang mengekalkan Sistem Beraja, tidak ada kekebalan secara khusus bagi Raja. Jika ada pun sebutan bahawa Raja tidak boleh dihadapkan ke mahkamah, ini hanyalah formaliti sahaja. Raja, Kerajaan dan rakyat tahu bahawa jika Raja melakukan jenayah, ia akan dihadapkan ke mahkamah, dan ia akan diturunkan dari takhtanya. Justeru itu, Raja di negara Barat tidak akan dengan sengaja melakukan jenayah.

79. Walaupun jelas Raja-Raja di Barat tidak kebal atau im- mune daripada tindakan undang-undang dan bukan undang- undang, Raja masih tetap juga Raja. Mereka masih dihormati dan disegani.

Tuan Yang di-Pertua,

80. Di zaman British, Raja-Raja Melayu bukan sahaja tidak kebal tetapi juga berada di bawah telunjuk pegawai-pegawai British. Mereka boleh dinaikkan atau diturunkan dari
takhta. Satu daripada ugutan MacMichael supaya Raja menandatangani Perjanjian Malayan Union ialah mereka akan diturunkan dari takhta jika mereka tidak menandatangani Perjanjian tersebut.

81. Dalam keadaan sebegini pun, Raja masih terus menjadi Raja. Rakyat tidak menuntut supaya Raja-Raja disingkir atau Sistem Beraja dihapuskan walaupun Raja-Raja telah menyerahkan negeri-negeri Melayu kepada penjajah. Sayugia diingatkan bahawa pada masa itu Raja-Raja di Indonesia, India dan Pakistan telah ditolak oleh rakyat yang menuntut kemerdekaan. Sebaliknya rakyat Malaysia, terutama orang Melayu dan UMNO, telah berjuang untuk menyelamatkan Raja- Raja dan Sistem Beraja.

82. Dengan tindakan orang Melayu melawan Malayan Union adalah jelas bahawa nasib orang Melayu berada di tangan rakyat Melayu. Keselamatan orang Melayu tidak terjejas dengan Raja Melayu tidak memiliki hak untuk melakukan jenayah. Ada pihak yang berkata dengan penghapusan hak Raja melakukan jenayah, maka orang Melayu tidak akan Melayu lagi atau akan habislah keistimewaan kedudukan orang Melayu. Ini tidaklah benar. Ini adalah fitnah. Yang akan menjamin Melayu terus Melayu dan hak-hak orang Melayu terus terpelihara ialah orang Melayu sendiri. Merekalah melalui wakil-wakil dan Kerajaan yang mereka pilih yang mencipta dan melaksanakan berbagai-bagai rancangan untuk memelihara dan menebus maruah bangsa Melayu.

Tuan Yang di-Pertua,

83. Seorang Raja telah menyoal kenapakah pindaan Perlembagaan ini dikaitkan dengan agama Islam sedangkan Kerajaan ini tidak bersetuju dengan pelaksanaan undang- undang syarak dan hudud. Menurut Baginda, Baginda sedia menerima hukum-hukum Islam tanpa immuniti tetapi tidak sanggup menerima undang-undang negara yang dikatakan bukan undang-undang Islam.

84. Sama ada direstui atau tidak oleh Baginda, kedudukan Raja-Raja Melayu semenjak merdeka ditentukan oleh undang- undang, iaitu Perlembagaan. Undang-undang inilah juga yang memberi keistimewaan-keistimewaan tertentu kepada Raja. Di antara keistimewaan ini ialah immuniti daripada tindakan undang-undang. Jika Raja sanggup menerima immuniti di bawah undang-undang yang bukan undang-undang Islam, kenapakah penghapusan immuniti dalam undang-undang yang sama tidak mahu diterima oleh Raja?

85. Dalam Islam ada dua prinsip yang dipegang kuat berkenaan dengan undang-undang. Yang pertamanya ialah tidak ada perbezaan antara umat Islam daripada segi penguatkuasaan hukum-hukum Islam. Raja dan rakyat adalah sama sahaja.Immuniti bagi Raja adalah bertentangan dengan prinsip ini.Menolak penghapusan immuniti supaya dikekalkan perbezaan antara Raja dan rakyat dalam undang-undang tidak mencerminkan pegangan yang kuat kepada prinsip Islam.

86. Menerima immuniti daripada undang-undang yang dikatakan bukan undang-undang Islam, tetapi menolak penghapusan immuniti ini dalam undang-undang yang sama amatlah bercanggah dengan dakwaan hanya sanggup menerima undang- undang Islam sahaja.

87. Islam memberi banyak kelonggaran. Islam mengambilkira segala faktor dan keadaan yang dihadapi oleh umatnya.Demikian dalam menunaikan ibadat pun keadaan alam sekeliling, kesihatan individu dan keadaan semasa diambilkira. Oleh itu, sembahyang boleh dilakukan tanpa gerak badan tertentu, tanpa menghadapi kiblat, didahulukan, dikemudiankan atau dicantumkan, berjemaah atau berseorangan.Rakyat Palestin yang dihalau keluar oleh Pemerintahan Zionis boleh sembahyang tanpa menanggalkan kasut. Dalam ibadat- ibadat lain kelonggaran juga diberikan. Demikian juga dengan penguatkuasaan hukum hudud. Keadaan alam sekeliling dan masyarakat perlu diambilkira. Sebab itu tidak banyak negara yang majoriti penduduknya terdiri daripada orang Islam yang melaksanakan hukum hudud. Yang melaksanakannya pun tidak melaksanakan dengan sepenuhnya.

88. Kerajaan tidak menolak hukum hudud. Pelaksanaannya mestilah mengambilkira keadaan negara di mana penduduk Islamnya hanya merupakan 56 peratus dan mereka masih daif dalam berbagai-bagai bidang. Pentadbiran yang menolak kelonggaran yang diberikan oleh Islam sebenarnya tidak mematuhi ajaran Islam. Islam tidak menyuruh orang Islam atau Kerajaan Islam melaksanakan hukum Islam secara membuta- tuli sehingga boleh membinasakan diri. Sebab itu Nabi menyuruh pengikutnya pergi ke Habsyah untuk menyelamatkan diri. Sebab itu Nabi berhijrah ke Madinah untuk menyelamatkan Islam dan perjuangan Islam.

89. Jika keadaan mengizinkan, kita akan menguatkuasakan hukum hudud. Tetapi janganlah sementara kita menunggu hukum hudud dilaksanakan, kita melakukan sesuatu yang bertentangan dengan ajaran Islam. Sebenarnya jenayah yang dilarang dalam undang-undang negara ini adalah juga yang dilarang oleh agama Islam. Apakah Raja berkenaan mahu kebebasan melakukan jenayah ini hanya kerana kita belum boleh melaksanakan hukum hudud yang melarang jenayah yang sama?

90. Prinsip yang kedua ialah tidak ada kekebalan dalam Islam. Semua hukum adalah untuk semua umat. Raja yang mahu dirinya kebal daripada undang-undang sudah tentu menentang prinsip Islam ini.

Tuan Yang di-Pertua,

91. Akhirnya saya ingin menyentuh mengenai masalah menasihati Raja. Seperti yang telah saya sebutkan, Raja dikehendaki menerima nasihat Kerajaan. Di negara-negara lain di mana Sistem Beraja masih wujud walaupun tidak ada peruntukan khusus bahawa Raja bertindak mengikut nasihat
Kerajaan, namun Raja tidak pernah bertindak bertentangan dengan nasihat Kerajaan. Oleh itu, perhubungan di antara Raja dengan Kerajaan yang mewakili rakyat tetap baik. Lebih daripada itu, di negara-negara ini Raja dihormati dan disanjung tinggi oleh masyarakat.

92. Malangnya, di Malaysia walaupun ada peruntukan bahawa Raja harus bertindak mengikut nasihat Kerajaan, tetapi pihak Raja memegang kepada tafsiran nasihat yang diterima umum — iaitu nasihat boleh diterima atau ditolak. Tafsiran ini adalah salah. Dalam pada itu, ada pula perkara tertentu yang Raja menganggap ianya tidak perlu diberi nasihat.Dengan ini banyaklah perkara yang dilakukan yang bertentangan dengan Kerajaan yang mewakili rakyat.

93. Masalah yang dihadapi hari ini berpunca daripada pendapat bahawa Raja boleh membelakangkan Kerajaan rakyat.Tindakan curang yang berlaku adalah kerana nasihat tidak dihiraukan. Tidak adanya persetujuan terhadap pindaan ini juga berpunca daripada keengganan Raja menerima nasihat.

94. Jika ini berterusan, maka Kerajaan Demokrasi Berparlimen tidak dapat wujud sepenuhnya dan sebenarnya.Inilah sebabnya Kerajaan membawa pindaan ini kepada Dewan.Jika proses ini dipertikaikan, maka keputusan boleh dibuat oleh mahkamah. Sebagai Kerajaan yang berpegang teguh kepada, dengan izin `rule of law` kita akan patuh kepada keputusan mahkamah. Di masa yang sama, perkara ini tidak harus dilihat daripada sudut undang-undang sahaja. Ia perlu dilihat daripada sudut politik juga.

95. Di waktu Raja menyerahkan negeri-negeri Melayu kepada British, rakyat mengambil tindakan politik untuk mendapatkan balik negeri-negeri Melayu dan mengekalkan Institusi Raja.Walaupun daripada segi undang-undang rakyat tidak berhak kerana semua perjanjian dibuat antara British dan Raja sahaja, pihak British menghormati tindakan politik rakyat.

96. Saya berharap Raja-Raja Melayu juga akan mengambil iktibar daripada sejarah negara, khususnya sejarah Malayan Union dan menerima kehendak politik negara. Walaupun tanda- tanda menunjukkan bahawa Raja-Raja tidak menerima pindaan ini, saya berharap selepas pindaan ini diluluskan oleh Dewan Rakyat dan Dewan Negara, Raja-Raja Melayu akan menerima dan meluluskan undang-undang ini.

Tuan Yang di-Pertua, Saya mohon mencadangkan.

[sumber:blog penyokong UMNO]

SELAMAT MENEMPUH DEBARAN SPM!

Assalamualaikum,

Kepada semua anak anak yang telah mengambil peperiksaan SPM pada tahun 2008, diucapkan selamat menghadapai ujian keluarnya keputusan pada hari ini.

Harap berrsabar dan bersikap berani.

Kemenangan menyebelahi anda!

KAN KE ANWAR TUMBUK DIRI SENDIRI!

Assalamualaikum,

Attorney-General Tan Sri Gani Patail and Inspector-General of Police Tan Sri Musa Hassan have been cleared of fabricating evidence in the Datuk Seri Anwar Ibrahim “black eye” incident. Minister in the Prime Minister’s Department Datuk Seri Nazri Aziz told the Dewan Rakyat on Wednesday that Gani and Musa were cleared of any wrongdoing by a three-man independent panel.

The independent panel comprised two former Federal Court judges and a Court of Appeal judge, Datuk Abdul Kadir Sulaiman, Datuk Wira Mohd Noor Ahmad and Datuk Mohamad Noor Abdullah, who were appointed as DPPs in the case by the Solicitor-General.


Dia orang tak paham paham. Kan menteri menteri UMNO dulu dah kata Anwar tumbuk diri sendiri. Terima je la.

Tak kan menteri UMNO nak cakap bohong pulak. Mereka pun tahu. Bohong tu dosa. Dosa masuk neraka.

ANWAR & DOLLAH MAKAN SEDULANG

Assalamualaikum,

Kalau ada orang nak jamu, apa salahnya kalau makan sedulang. Lagi pun makanan yang dihidangkan sedap nampaknya.


Walau apa pun pelbagai tafsiran akan muncul selepas ini, dan tentulah kita ingin menelitinya nanti.

Hulu Langat 10/3/2009

JANGAN BACA INI, NANTI PENIN1

Assalamualaikum,

Cerita panjang dipendekkan: Penulis berkata dalam kes Speaker Sivakumar tidak dibenar memilih peguam sendiri, jelas menunjukkan hakim dan peguam yang mewakili BN tidak faham perlembagaan, undang undang dan Government Proceedings Act 1956

[gambar: kalau court tak boleh selesaikan kes kemelut Perak, jom pergi food court]

“Perak Speaker must be represented by State Legal Adviser” - Government Proceedings Act 1956 Irrelevant

[from blog LIM KIT SIANG]

(By CKO, an Advocate practicing in Sabah, who has no political affiliation.)

1. Much has been said on the recent legal battles in Perak in the first week of March 2009, including the decision of the Ipoh High Court to grant an Order against the Speaker under Section 44(1) of the Specific Relief Act 1956. The Ipoh High Court apparently has ruled that because of the Government Proceedings Act 1956 (“GPA”), the State Assembly Speaker must be represented by the State Legal Advisor in the relevant legal proceedings. However, it is my humble view that the GPA was not applicable at all.

State Speaker Must be Represented by the State Legal Advisor?

2. There is no official report yet on the actual legal basis for the High Court’s rulings on this point, so we can only rely on the press reports. It has been reported that:-

“Mohd Hafarizam had argued that the Speaker’s own lawyers could not represent him as he was considered “part of the government”, and therefore only the state legal adviser could act for the Speaker and State Assembly members.”

(Speaker restrained from convening ‘State Assembly meetings’; The Star, Wednesday, March 4, 2009)
http://thestar.com.my/news/story.asp?file=/2009/3/4/nation/3399999&sec=nation

“Datuk Hafarizam Harun, who is leading the lawyers representing the three independent state representatives who switched to support Barisan Nasional, said Sivakumar could use private lawyers only if he resigns.

“Then we can elect a new speaker from the Barisan Nasional,” Hafarizam said, reflecting Barisan Nasional’s strategy to oust the speaker.

He added that Sivakumar had no choice but to use the SLA even if he had no faith in that person. “The prime minister also has to use the Attorney-General. It is not a matter of choice.””

(High Court: Sivakumar must be represented by state legal adviser; The Malaysian Insider, Thursday, March 5, 2009)
http://www.themalaysianinsider.com/index.php/malaysia/19690-high-court-sivakumar-must-be-represented-b

3. Presumably, such a sweeping argument made by the lawyers representing the Perak Barisan Nasional was based on Section 24 of the GPA:-

“24. Appearance of law officers.

(1) Notwithstanding any written law-
(a) in civil proceedings by or against the Federal Government a law officer, the Parliamentary Draftsman or a Federal Counsel, or, in the case of the States of Sabah and Sarawak, a legally qualified member of the Federal or State Attorney General’s Chambers authorised by the Attorney General for the purpose; and
(b) in civil proceedings by or against the Government of a State a law officer, the Parliamentary Draftsman or a Federal Counsel authorised by the Legal Adviser of such State, and, in the case of the States of Sabah and Sarawak, the State Attorney General or any legally qualified member of the State Attorney General’s Chambers authorised by the State Attorney General for the purpose;

may appear as advocate on behalf of such Government and may make and do all appearances, acts and applications in respect of such proceedings on behalf of the Government.

(2) Notwithstanding any written law in civil proceedings to which a public officer is a party-
(a) by virtue of his office; or
(b) in his personal capacity, if the Attorney General certifies in writing that it is in the public interest that such officer should be represented by a legal officer;

a legal officer may appear as advocate on behalf of such officer and shall be deemed to be the recognised agent of such officer by whom all appearances, acts and applications in respect of such proceedings may be made or done on behalf of such officer.”

4. However, it is my humble view that if the Perak Barisan Nasional’s application was a Judicial Review application, then Government Proceedings Act 1956 does not apply. It is actually irrelevant whether the Speaker was deemed ‘part of the government’ or not, as the GPA is totally not applicable and therefore it cannot be the basis to bar the Speaker from appointing any lawyer of his own choice. This is because the phrase “civil proceedings” in that Act has a specific meaning.

5. Just because the application was not ‘criminal’ in nature does not necessarily mean that it was therefore ‘civil’. With all due respect to the High Court and the lawyers acting for the Perak BN, such leap of logic shows a fundamental ignorance of the scope of the Act and what the Act was designed to achieve. (For the history and purpose behind the GPA, see the Appendix.)

6. Section 2 of the Government Proceedings Act 1956 provides:-

“”civil proceedings” means any proceeding whatsoever of a civil nature before a court and includes proceedings for the recovery of fines and penalties and an application at any stage of a proceeding, but does not include proceedings under Chapter VIII of the Specific Relief Act 1950, or such proceedings as would in England be brought on the Crown side of the Queen’s Bench Division;”

7. In other words, “civil proceedings” under GPA is referring only to civil claims such as tort and contract, and does not include proceeding concerning public law issues or the exercise of public or governmental power, which are called ‘Judicial Review’ proceedings. In England, Judicial Review proceedings are, traditionally, started/brought in a specific Division of the High Court, i.e. on the “Crown side” of the Queen’s Bench Division of the High Court; and the orders made by this Division of the High Court are called ‘prerogative orders’, such as mandamus (to force a person or entity exercising public power to do an act), prohibition (to prevent a person or entity exercising public power from doing an act), certiorari (to set aside the decision of a person or entity exercising public power) and so on.

8. In Malaysia, Judicial Review proceedings could also be brought under Chapter VIII of the Specific Relief Act 1956 (“SRA”). The Order granted by the Ipoh High Court to purportedly restrain the Perak Speaker from convening the State Assembly meeting appears to be granted under Section 44(1) of the SRA, which is part of Chapter VIII of the SRA. Chapter VIII of the SRA includes:-

CHAPTER VIII – ENFORCEMENT OF PUBLIC DUTIES

“44. Power to order public servants and others to do certain specific acts.
45. Application how made and procedure.
46. Peremptory order.
47. Execution of, and appeal from, orders.
48. Costs.
49. Bar to issue of mandamus.”

9. Therefore, the application before the Ipoh High Court must be a Judicial Review proceedings, and therefore not within the meaning of ‘civil proceedings’ under the GPA.

10. In other words, by defining ‘civil proceedings’ as not including those “Crown side” proceedings, Section 2 of the GPA has expressly said that the GPA as a whole is irrelevant and not applicable when it comes to Judicial Review proceedings (‘Crown side’ prerogative orders) or applications under Chapter VIII of SRA.

11. The principle that “civil proceedings” under the GPA does not include Judicial Review has been confirmed by the Court more than 15 years ago in a landmark public law case decided by the highest court in England, the House of Lords, in M v Home Office [1994] 1 AC 377, [1993] 3 WLR 433, [1993] 3 All E.R. 537. Although this was a case from England, it was deemed so important that it has also been reported in the local Malaysian law reports as In re M (A. P.) [1993] 3 CLJ 567 (and cited by our own Federal Court recently in Minister of Finance, Government of Sabah v Petrojasa Sdn Bhd [2008] 5 CLJ 321), so there was really no excuse for any lawyer claiming to specialize in public law to be ignorant about it. The House of Lords in that case says @ In re M (A. P.) [1993] 3 CLJ 583b-f:-

“The language of s. 23 makes it clear that Part II of the Act does not generally apply to all proceedings which can take place in the High Court. In particular, it does not apply to the proceedings which at that time would have been brought for prerogative orders…

‘Civil proceedings’ includes proceedings in the High Court or the county court for the recovery of fines or penalties, but does not include proceedings on the Crown side of the [Queen’s] Bench Division.

Proceedings for the prerogative orders were brought on the Crown side.”

12. This interpretation was strengthened by the House of Lords’ decision about 4 years ago in Davidson (AP) v Scottish Ministers [2005] UKHL 74. The highest court of England clarified the legislative purpose of the English Crown Proceedings Act 1947 (and hence the Malaysian GPA too, because the GPA was modeled on the Crown Proceedings Act 1947). Lord Nicholls of Birkenhead says:-

“15. In English law the phrase ‘civil proceedings’ is not a legal term of art having one set meaning. The meaning of the phrase depends upon the context. For instance, the phrase is often used when contrasting civil proceedings with criminal proceedings. So used, and subject always to the context, civil proceedings will readily be regarded as including proceedings for judicial review.

16. This usage was not intended in the 1947 Act. That is clear beyond doubt. Proceedings on the Crown side of the King’s Bench Division were the predecessors to applications for judicial review, and the definition of ‘civil proceedings’ in section 38 of the Act states expressly that ‘civil proceedings’ does not include proceedings on the Crown side. Thus section 21 was not applicable to Crown side proceedings.

18. Accordingly, with one immaterial exception in section 25, Crown side proceedings were not the subject of reform by the 1947 Act. The remedies available in Crown side proceedings were not affected by the Act. Prerogative writs and orders, including mandamus, had long been issued against officers of the Crown: see Lord Parker CJ in R v Commissioners of Customs and Excise, Ex p Cook [1970] 1 WLR 450, 455. The 1947 Act did not touch this jurisdiction.”

13. On the other hand, it should be noted that it would be improper and beyond the power of a civil court hearing a civil claim (of tort, contract and so on, which is not a Judicial Review application) to grant an ‘injunction’ to ‘injunct’ a person exercising public law power – such as the Perak Speaker in this case. This is because the Perak Speaker’s actions, even if wrongful, were not a private law contractual or tortuous wrong.

14. The only correct way to challenge the Speaker’s decision was through the public law Judicial Review proceedings (whether the challenge will succeed or not is a different matter, see below). This is a very elementary conceptual difference between public/administrative law and private/civil law, which the Judicial Commissioner and the lawyers acting for the Perak BN were surely well aware of. Therefore, there is no question that the application brought to stop the Perak Speaker from convening the State Assembly meeting must be a public law, Judicial Review proceedings, in which case the GPA was totally not applicable, including the Section which purportedly ‘requires’ a ‘public officer’ to be represented by the Sate Legal Advisor.

15. To sum up, it is my humble view that the Ipoh High Court was wrong in law to disallow the Speaker to engage his own lawyer in any public law proceedings, based on Section 24 of the GPA – or any other provision of the GPA for that matter.

16. As to the following argument:-

“According to Hafarizam, the grounds of judgment were based on the test of payment. “Although the speaker is not paid by the ordinary public services commission, he is paid under the consolidated fund which comes from the state so there is no issue that he is not a branch of the government.”

… But Hafarizam interpreted it differently. “We are not denying that the speaker is not a public servant as they come under JPA (Public Service Department). But the speaker is a public officer exercising public duty and has a public office so you are part of government.””

17. With due respect, such talks are misleading and conceptually ambiguous. If this logic holds water, the Separation of Powers could be simply destroyed by the bizarre ‘test of payment’ – because as a matter of fact, all 3 Branches of the Government are paid by the Consolidated Fund! Of course, because the money in the Federation/State Consolidated Fund simply means money which belongs to the Federation/State as a whole, but is ultimately controlled by the Legislature.

18. In law, the terms ‘public office’ and ‘government’ have specific and varied meanings depending on the applicable laws and contexts. It cannot be based on this completely unheard of ‘test of payment’. As Lord Nicholls of Birkenhead says in Davidson, para 15, “In English law the phrase ‘civil proceedings’ is not a legal term of art having one set meaning. The meaning of the phrase depends upon the context.”

19. In any event, it is very obvious that the State Legal Advisor, like the Federal Attorney General, sits in the State Cabinet/Executive Council (or below), i.e. s/he is a member of the Executive Branch of the Government. Therefore, since we have Separation of Powers in our system between the Legislative, Executive and Judicial Branches, it is unrealistic (if not unconstitutional) to expect the State Legal Advisor to act for the Speaker in a tussle between the Legislative and the Executive Branches of the Perak Government. The State Legal Advisor would be caught in a situation where s/he was forced to take side between his own Executive Branch and the opposing Legislative Branch. The State Legal Advisor could not be ignorant about this irreconcilable conflict of interests. (Putting aside the fact that the State Legal Advisor is at the same time also acting on behalf of the BN Executive Branch of the Government against the former Menteri Besar of Pakatan Rakyat, the Speaker’s coalition.)

20. Such a grave legal mess, if not quickly addressed or further clarified, has the potential to make our Courts a Commonwealth (at least) laughing stock.

Order under Section 44(1) of the Specific Relief Act 1956 against the State Speaker?

21. The Order granted to restrain the Perak Speaker from conducting the State Assembly meeting was purportedly made under Section 44 of the Specific Relief Act 1956 (“SRA”). Section 44(1) says:-

“Power to order public servants and others to do certain specific acts.

(1) A Judge may make an order requiring any specific act to be done or forborne, by any person holding a public office, whether of a permanent or a temporary nature, or by any corporation or any court subordinate to the High Court:
Provided that – …”

22. It appears that the only relevant basis used by the lawyers acting for the Perak BN to justify the Order under this section was that the Perak Speaker was a “person holding a public office” by applying the innovative ‘test of payment’.

23. The meaning of this phrase has been recently decided by the highest court in Malaysia by reference to Article 132 of the Federal Constitution. In Minister of Finance, Government of Sabah v Petrojasa Sdn Bhd [2008] 5 CLJ 321, the Chief Justice says:-

“[15] The answer to the question depends on, first, who is a “person holding a public office”? In Loh Wai Kong v Government of Malaysia & Ors [1978] 1 LNS 106, Gunn Chit Tuan J (as he then was) held:

However, according to sub-section (1) of s. 44 of the Specific Relief Act 1956, an order can only be made against any person holding a public office … According to s. 3 of the Interpretation Act, 1967, “public officer” means office in any of the public services, and “public services” means the public services mentioned in art. 132(1) of the Federal Constitution. Therefore, 1 and 2 respondent in this case, namely the Government of Malaysia and the Menteri Hal Ehwal Dalam Negeri, Malaysia who are not persons holding a public office within the meaning of s. 44 of the Specific Relief Act have, in my view, been wrongly cited as respondents.

[16] In other words, since the Government of Malaysia and the Minister of Home Affairs are not “persons holding a public office”, an order pursuant to s. 44 of the SRA cannot be issued against them. Regarding the other two respondents, ie, the Ketua Pejabat Imigresen, Pulau Pinang and the Pegawai Paspot, Pulau Pinang even though they were held to be persons holding a public office, nevertheless the order prayed for was refused by the learned judge because the applicant had failed to fulfill the five conditions set out in the proviso to sub-s. (1) of s. 44 SRA.

[19] With respect, I do not agree with the approach and the interpretation given by the Court of Appeal. If words used in statutes are defined, it is that meaning that the court should give to them. It is not right for the court, purporting to give a “wider interpretation”, to give a meaning different from what is defined by statute.

[20] SRA does not define the words “public office”. However, “public office” is defined by the Interpretation Acts 1948 and 1967 (Act 388) (“IA”) as follows:

“public office” means an office in any of the public services;
“public officer” is defined as follows:
“public officer” means a person lawfully holding, acting in or exercising the functions of a public office.

[21] What is “public services”? Art. 132(1) of the Constitution provides:

132(1) For the purposes of this Constitution, the public services are:
(a) the armed forces
(b) the judicial and legal service
(c) the general public service of the Federation
(d) the police force
(e) (Repealed)
(f) the joint public services mentioned in Article 133
(g) the public service of each State; and
(h) the education service.

[22] Clause (3) provides:

(3) The public services shall not be taken to comprise:
(a) the office of any member of the administration in the Federation or a State; or

“Member of the administration” is defined in Article 160 as follows:
“Member of the administration” means, in relation to the Federation, a person holding office as Minister, Deputy Minister, Parliamentary Secretary and, in relation to a State, a person holding a corresponding office in the State or holding office as a member (other than an official member) of the Executive Council.

[23] It is clear that the Minister of Finance, Government of Sabah is “a member of the administration” but not a “person holding public office.” What it means, in relation to s. 44 SRA is that s. 44 SRA is not applicable to the appellant, meaning that an order under s. 44 SRA cannot be issued against the appellant. To that extent the High Court judge Gunn Chit Tuan J, was right in Loh Wai Kong (supra) regarding the effect of s. 44 SRA on the Government of Malaysia and the Minister of Home Affairs. In my view the learned High Court judge in the instant appeal was right in following Loh Wai Kong (supra) and the Court of Appeal was wrong in its interpretation of s. 44 SRA.”

24. In other words, in deciding whether the Perak Speaker (or any other person for that matter) was “a person holding a public office” (hence can be controlled by a High Court Order under Section 44 of the SRA), the answer lies in Article 132 of the Federal Constitution, and not some bizarre, hitherto unheard of ‘test of payment’.

25. So, regardless of what is stated in the Perak State Constitution or who pays for their lunches and official cars, based on the Federal Court’s decision in Petrojasa, an order under Section 44 of the SRA could not be issued against any member of the Perak State Executive Council (i.e. the Executive Branch) because they are not a “person holding a public office” (and therefore not subject to the Court’s control) under Section 44 of the SRA. If that is the case for the Executive Branch, why should the State Speaker – being the head of a different, sovereign Branch of the government – be a “person holding a public office” (and therefore subject to the Court’s control) under Section 44 of the SRA? If the answer is yes, it would turn the State Speaker into some kind of subordinate officer lower than the Executive and the Judicial Branches. Is the Perak State Constitution so peculiar?

26. As we have seen, the Federal Court in Petrojasa has ruled that the answer is to be found by referring to Article 132 of the Federal Constitution, which says:-

The public service shall not be taken to comprise -
(a) the office of any member of the administration in the Federation or a State; or
(b) the office of President, Speaker, Deputy President, Deputy Speaker or member of either House of Parliament or of the Legislative Assembly of a State; or
(c) the office of judge of the Federal Court, the Court of Appeal or a High Court; or
(d) the office of member of any Commission or Council established by this Constitution or any corresponding Commission or Council established by the Constitution of a State; or
(e) such diplomatic posts as the Yang di-Pertuan Agong may by order prescribe, being post which but for the order would be posts in the general public service of the Federation.

27. Therefore, reading Article 132(3) of the Federal Constitution in light of the Federal Court’s decision in Petrojasa, the Speaker of the Perak State Assembly is not a holder of a ‘public office’ or a ‘public officer’. As a result, an order under Section 44 of the SRA cannot be issued by the High Court against the Speaker of the Perak State Assembly. The Ipoh High Court was clearly wrong.

Privileges of the State Assembly – Court Cannot Inquire or Interfere

28. The Legislature and its Members – being the forum where our people’s representatives are allowed to express the voice the people without fear or favour – are given certain privileges and immunities from legal proceedings. That is why, for example, the Deputy Chief Umno, Y. B. Khairy Jamaluddin said this in response to the accusations made by DAP chairman Y. B. Karpal Singh in Parliament that UMNO Youth was responsible for sending bullets to Karpal Singh in February 2009:-

“Karpal should not hide behind parliamentary immunity to make accusations that had no truth and basis.”

(24 Hours For Karpal To Produce Proof On Bullets; Bernama, February 26, 2009)
http://www.bernama.com/bernama/v5/newspolitic.php?id=392618

29. Indeed, the august Legislature (Federal and State) could be said to be the Sovereign Branch among the 3 branches of Government, because the other 2 branches must carry out the wishes of the Legislature as expressed in a duly enacted legislation. Even though the Judiciary can still control the excesses of the Legislature, this could only be done by declaring that a particular legislation passed is invalid for being unconstitutional for contravening the supreme law – either the Federal of the State Constitution. How the legislature conducts its own affairs internally is, to be blunt, none of the Court’s business.

30. On this point, I can do no better than to quote N. H. Chan, a former Justice of the Court of Appeal:-

“The question is, can the courts decide on the validity of the proceedings in the Legislative Assembly?

The answer is staring right at us here in Federal Constitution. Article 72, Clauses (1) to (3) states:

“(1) The validity of any proceedings in the Legislative Assembly of any State shall not be questioned in any court.

(2) No person shall be liable to any proceedings in any court in respect of anything said or any vote given by him when taking part in proceedings of the Legislative Assembly of any State or of any committee thereof.

(3) No person shall be liable to any proceedings in any court in respect of anything published by or under the authority of the Legislative Assembly of any State.”

So now you know from the Federal Constitution itself that the validity of the suspension of Zambry and his 6 exco members by the Speaker in the State Assembly cannot be questioned in any court.

Lord Denning tried to inquire into a private Act of Parliament on the ground that Parliament was misled by fraud but he failed. The case is Pickin v. British Railways Board [1974] A.C. 765. He recounted this in his book What Next in the Law at page 319:

“A little while ago there was a case where the British Railways Board got a private Act vesting a man’s land in the Board without payment. He alleged that Parliament had been misled by fraud. In the Court of Appeal we held that the judges could inquire into it. But the House of Lords overruled us. They held that no inquiry by the judges could be permitted.”

It is important to remember that the United Kingdom does not have a written constitution. What more when we have a written constitution which says that “the validity of any proceedings in the State Legislative Assembly shall not be questioned in any court”.

From what we have read from the newspapers it seems that there is an injunction against the Speaker. You may also wonder how an injunction can be obtained against the Speaker when our written constitution says that “no person shall be liable to any proceedings in any court in respect of anything said or any vote given by him when taking part in proceedings of the Legislative Assembly of the State”.”

(How to judge the judge? By N. H. Chan, a former Justice of the Court of Appeal)
http://blog.limkitsiang.com/2009/03/06/how-to-judge-the-judge/

31. The Judge and the lawyers acting for BN here should therefore have borne in mind these fundamental concepts in Constitutional and Administrative law when dealing with this case.

Reform – Curtailing the Speaker’s Powers to Suspend Members

32. The Speaker of the State Legislative Assembly enjoys great power indeed. Sadly, the power could sometimes be abused.

33. Before the suspension of numerous Members of the State Legislative Assembly by the Perak Pakatan Rakyat Speaker in February 2009, on 25 April 2005, this awesome power of the Speaker has been used by the then Barrisan Nasional Speaker to suspend the then Selangor State Opposition Leader (now the Speaker) for 5 days. Y. B. Teng Chang Khim himself recounted this episode as follows:-

“The Speaker had repeatedly, for at least not less than 4 times, pronounced in the House in the morning session of the meeting on 25.4.2005 that I had been suspended for 3 days for the alleged offence. However, immediately after the meeting resumed in the afternoon, he announced that I had been suspended for 5 days. How could a judge pronounce an increased sentence on an offender for the very same offence? It is also a cardinal rule in law that a judge becomes functus officio after pronouncing the sentence which means he ceases his function as a judge when a sentence is passed. This is evidently another instance of disregard to rule and abuse of power by the Speaker.

Of course, under the Standing Order, if the Speaker deems the suspension of 5 days on a member is not sufficient, there is a provision under Rule 44(3) of the Standing Order that empowers the Speaker to name the member (in the Assembly meeting, a member can only ordinarily be called by the name of his constituency he represents) and followed by the motion from the frontbenchers to suspend that member for a period of time exceeding 5 days. This procedure was not complied with. Thus, the increased suspension of 5 days was null and void.”

(Press Statement by Y. B. Teng Chang Khim)
http://www.dapmalaysia.org/all-archive/English/2005/Aug05/bul/bul2773.htm

34. Nonetheless, the ‘legality’ or otherwise of the then Selangor Speaker was never questioned in Court by the then State Opposition, perhaps because they were well aware of, and/or chose to respect, Article 72 of the Federal Constitution.

35. No doubt, the power could be used undemocratically to oppress the minority/opposition – even by denying the leader of the minority/opposition from attending/speaking at the Assembly, as what happened in Selangor to Y. B. Teng Chang Khim. (Subsequently, the majority of the Selangor State Assembly resolved on 1 August 2005 to further suspend the service of Y. B. Teng for a period of 6 months with all his privileges and allowances stripped of, after serving the original 5 meeting days suspension, and thereafter another 1 year suspension with all his privileges and allowances stripped of if he refused to apologise to the SSA at the end of the 6 month suspension.)
(DAP’s Teng slapped with six-month suspension, Malaysiakini.com, 1 August 2005)
http://www.malaysiakini.com/news/38501
(DAP Central Working Committee Resolution, 3 August 2005)
http://www.dapmalaysia.org/all-archive/English/2005/Aug05/bul/bul2786.htm

36. At the end of the day, as things stand today, only the people could punish such undemocratic actions of the State Speaker through the ballot box. It is not up to the Court to question his actions.

37. Indeed, after what happened in Selangor in 2005 and in Perak in March 2009, for the benefit of both the current Ruling Regimes and the Oppositions, there is a strong case to be made that our Federal and State Constitutions should be amended to stipulate that under no circumstances should a Member of Parliament or State Assembly be suspended from attending any sitting of the Legislature. (Perhaps with the only exception being that those who are guilty of violent or intimidating physical conduct should be suspended briefly for emotions to calm down (so that we do not become like the Legislative Assembly of Taiwan or South Korea), such as what happened in the Kelantan State Legislative Assembly in November 2007 when Datuk Nozula Mat Diah (BN–Paloh) challenged Mohd Zaki Ibrahim (PAS–Kelaboran) to a fist fight.)

(Near brawl at Assembly; The Star, Tuesday, November 27, 2007.)
http://www.youtube.com/watch?v=zWxVxYymnws&eurl
http://thestar.com.my/news/story.asp?file=/2007/11/27/nation/19585197&sec=nation

38. This is because by denying a Member the right to attend/speak is tantamount to denying the people represented by that Member the right to attend/speak. However unpopular, unwelcomed or non-mainstream is the Member’s opinion, s/he should never be denied the right to attend/speak because it is precisely a fundamental tenet of democracy and freedom that even the minority of 1 should not be denied the right to persuade the Assembly – and the people as a whole, by extension – to agree with his/her views. Otherwise, it defeats the whole purpose of having any legislative meeting and the Legislature would become a mere rubber-stamp.

39. A Member might be behaving inappropriately during the Assembly, such as making racist or sexist comments or simply by being drunk, but it is my humble opinion that a rude, obnoxious, ‘kurang ajar’, uncivilized or disrespectful Member should still not be suspended because ultimately, s/he shall be judged and shamed by the public opinion and be penalized in the ballot box for his/her antics. If however the people of his/her constituency still decide re-elect a ‘savage’ to represent them in the next election, then I suppose they deserve whom they elect, and may God helps us all.

40. Be that as it may, as our democratic system and the law stands now, however wrong the Speaker might have been, it is still not open for the Court to question the validity of his actions. The sovereignty and privileges of the Legislature as enshrined in the Federal Constitution must be respected, or else we would have chaos and a constitutional crisis – just like in Perak right now.

Appendix – Why the Government Proceedings Act 1956 was enacted as law?

41. Lawyers and laymen alike tend not to be fully aware about just how important the GPA is. The GPA is one of the statutes which could be said to be of ‘constitutional’ importance. It protects our fundamental rights (especially the right to private property) as citizens against our governments, and hence upholds the rule of law.

42. To understand why the GPA was passed, we can refer to the case law on the English Crown Proceedings Act 1947 (“CPA”), because the GPA was modeled on the CPA. Briefly stated, the CPA was passed to make it possible for an ordinary citizen to sue the Government for private law wrong (such as breach of contract or tort of negligence) just like suing another fellow citizen. (As opposed to suing the Government for public law wrong, by seeking prerogative orders in Judicial Review proceedings.)

43. Before the CPA, a citizen of England was unable to sue the British Government directly for private wrongs. The Government (or ‘Crown’) was considered as ‘above the law’ in that sense, because of the feudal myth that “the Crown could do no wrong”.

44. However, this did not mean that the citizen had no remedy in law at that time. The citizen could still ‘sue’ the Government for private law wrong (except tort) by a cumbersome procedure called the ‘Petition of Right’. This was considered highly unsatisfactory. Therefore, reforms were carried out to make it easier and possible for an ordinary citizen to sue the Government for private law wrong.

45. This was confirmed by our Federal Court in Minister of Finance, Government of Sabah v Petrojasa Sdn Bhd [2008] 5 CLJ 321 @ para 70:-

“In Sabil Mulia (M) Sdn. Bhd. v. Pengarah Hospital Tengku Ampuan Rahimah & Ors [2005] 2 CLJ 122, the Court of Appeal at p. 131 stated:

We now turn to consider the position after 1948. It is axiomatic the Crown Proceedings Act 1948 was passed to improve the position of the citizen vis-a-vis his or her rights against the Crown. As Professor Wade in his article ‘Injunctive Relief against the Crown and Ministers’ [1991] 107 Lq R 4 at 6 says:

The Crown Proceedings Act 1948 was a remedial statute, designed to put the Crown, so far as it could properly be done, into the position of an ordinary litigant, so that justice could be done without obstruction by the Crown’s ancient immunities. As Lord Jauncey said in British Medical Association v. Greater Glasgow Health Board [1989] AC 1211 (where, incidentally, Lord Diplock’s Town Investment (Town Investment Ltd. v. Department of the Environment [1978] AC 359) dicta were once again disregarded), ‘the general purpose of the Crown Proceedings Act was to make it easier rather than more difficult for a subject to sue the Crown,’ and the extension of immunities would ‘run wholly counter to its spirit’.”

46. A more detailed discussion of the history and purpose of the CPA is found in the House of Lords case of Davidson (AP) v Scottish Ministers [2005] UKHL 74, where Lord Rodger of Earlsferry said:-

“60. …[the Crown Proceedings Act 1947 was] an Act whose general purpose was “to make it easier rather than more difficult for a subject to sue the Crown”, as Lord Jauncey of Tullichettle observed in British Medical Association v Greater Glasgow Health Board 1989 SC (HL) 65, 95.”

62. The 1947 Act was passed to try to cure various problems which litigants and practitioners had been experiencing. Some 60 years later, it is not easy to see those problems as they must have appeared to people at the time… But, perhaps, as good a starting point as any is the report of the Committee on Ministers’ Powers (“the Donoughmore Committee”) (Cmd 4060) published in 1932.

64. … at p 112, they confessed that “under the rule of law in England the remedy of the subject against the Executive Government is less complete than the remedy of subject against subject.” They then identified three “main defects” in the subject’s remedies against the government in England: (a) that, owing to the peculiar procedure in cases in which the Crown was a litigant, the subject was to some extent placed at a disadvantage; (b) that there was no effective remedy against the Crown in the county court and (c) that the Crown was not liable to be sued in tort.

65. As this account shows, the committee dealt separately with Crown side proceedings and other proceedings against the Crown. The three “main defects” concerned proceedings other than Crown side proceedings. Except in relation to tort, the defects were procedural. For instance, a litigant might have a perfectly good claim in contract against the Crown but he had to proceed by the cumbersome petition of right procedure…

67. In the 1947 Act Parliament set out, inter alia, to remedy the three “main defects” identified by the Donoughmore Committee. Part I deals with substantive law, Part II with jurisdiction and procedure in general. Part III covers judgments and execution, while Part IV contains miscellaneous and supplemental provisions…

72. The defects identified by the committee concerned the way that the Crown was treated differently from its subjects in cases where it could have been expected to be subjected to the same liabilities and procedures as a subject. So, for example, if I had a contractual claim against a shopkeeper, I could sue him by a relatively straightforward procedure in the county court or sheriff court, if I wished. But if my claim was under a contract with the Crown, in England I would have to bring petition of right proceedings in the High Court, while in Scotland I could not sue in the sheriff court. In both jurisdictions the Crown was not liable for acts which would have made an individual liable in tort or delict. Since, as I explain below, liabilities between individuals can be conveniently described as private law liabilities, what the Committee were highlighting in this part of their report were problems which litigants faced in bringing liability home to the Crown in the realm of private law. What the 1947 Act did, therefore, was to complete the programme of reform, begun with the 1938 legislation on Crown side procedures, by making changes in the substance of the private law and in the procedures used to sue the Crown in relation to its private law liabilities. In the words of a contemporary author, “On 1 January 1948, with the commencement of the Crown Proceedings Act 1947, there started a new era in Crown law. The subject has been given a remedy as of right against the Crown, both in tort and in contract, and the procedure governing litigation between subjects has, so far as possible, been applied to civil proceedings by and against the Crown”: R McMillan Bell, Crown Proceedings (1948), p iii.

73. Reform of the private law and its procedures in respect of the Crown was no insignificant matter. By concentrating on judicial review, lawyers and judges today may tend to forget the historical importance of the law of tort or delict as a way of vindicating the subject’s rights and freedoms.”

47. Clearly, the House of Lords in Davidson had made a very clear distinction between ‘public’ and ‘private’ laws when discussing the CPA. The CPA was only enacted to reform the private law obligations of the Government and did not deal with the public law obligations of the Government (in Judicial Review proceedings). Therefore, to apply the GPA to a Judicial Review proceedings in the way that the Ipoh High Court seemed to have done clearly shows that the Judge and the lawyers did not fully comprehend what the GPA was all about.